Mijn verhaal
Ik was 13 en wenste iedere dag dat ik niet meer wakker werd.
Een traumatische kindertijd en zeer vroegkinderlijk trauma (ook pre-en perintaal) maakte dat ik leefde vanuit angst in een overlevingstand. Mijn innerlijke kind ofwel Kleine Sandy liet haar pijn aan niemand zien. Als iemand haar pijn deed gaf ze zichzelf de schuld. Zij was tenslotte niet goed genoeg. Zij was niets waard. Zij had gefaald. Door zichzelf fysiek pijn te doen werd de overweldigende emotionele pijn verdoofd. Het maakte haar niets meer uit, ze haatte zichzelf en na het misbruik was haar lichaam toch al voor altijd verminkt, vies en vooral heel onveilig. Zoals je misschien opvalt schrijf ik hier niet vanuit de ik-vorm. Dit was namelijk ook een manier om met de pijn om te gaan. Mezelf erbuiten plaatsen ofwel dissociëren. Een andere hulpbron waren de suïcidale gedachten: een mogelijkheid om eruit te kunnen stappen.
Maar… er is altijd een weg, altijd een licht.
Op de meest donkere momenten luisterde ik naar het liedje ‘er is altijd een weg’ van Volumia. Dan beloofde ik mezelf dat wat er ook zou gebeuren, ik het wel red. Dat er altijd een weg is en als die er niet is, dan bouw ik hem zelf. In die tijd ontwikkelde ik een eetsprobleem en op mijn 15de kwam ik in het zorgsysteem terecht: jeugdzorg, pleegzorg en vervolgens de GGZ. Er werden allerlei diagnoses gesteld en ik werd verplicht aan de medicatie gezet. Ik zou een gevaar zijn voor mezelf. Meerdere keren werd er gesproken over gedwongen opname, echter wilde ik alles op alles zetten om dat te voorkomen. Het voelde namelijk niet alsof dit mij zou gaan helpen…
Voor de buitenwereld had ik alles op orde
Een leuke, lieve sociale meid met een lieve glimlach. Anderen zagen in mij een doorzetter, enorm leergierig en empathisch. Ik had een relatie, koophuis, werkte in de gehandicaptenzorg en deed daarnaast een HBO studie: Sociaal Pedagogisch Hulpverlener. Ik sportte veel, reed motor en paste in het plaatje zoals ik dacht dat het hoorde. Toch voelde het alsof het niet klopte. Ik voelde me verantwoordelijk voor anderen, offerde mezelf op, deed wat van me verwacht werd en paste mezelf volledig aan. Dankzij mijn hooggevoeligheid ging dat als vanzelf. Ik was er zelfs zo goed in, dat ik eigenlijk geen idee had wie Sandy nou echt was… Het voelde alsof er zoveel meer in mij zat dan nu tot uiting kwam. Ik miste diepgang. Als ik met mensen in gesprek was dan zeiden ze het één, maar hun hele houding en lichaam vertelde mij een ander verhaal. Ik voelde diepere lagen en had een diep weten.
In mijn binnenwereld was het leeg, koud en donker. Ik voelde vooral angst en weerstand tegen mijn schaduwkanten en mijn lichaam. Ik verdoofde, ontkende en verlaatte vele (trauma) delen in mij. Ik voelde me overgevoelig en anders dan anderen. Ik moest sterk zijn en vooral geen aansteller. Grenzen aangeven? Ik wist niet eens waar mijn grenzen lagen, aangezien er altijd maar overheen was gegaan. Dus leefde ik in mijn hoofd, want in mijn lichaam zijn was veel te onveilig. Ik was altijd en overal op mijn hoede en ervaarde vele intense angsten. Ik was zeer gefocust op mijn gewicht en ben op destructieve wijze 25 kg afgevallen. Het waren mijn overleefdelen die bepaalde en de controle wilde behouden.
Het leven wilde me stilzetten. Maar ik ging maar door. Ik werkte aan mezelf, wilde helen om een leven op te bouwen, maar vanuit waar? Er was geen fundering. Ik kreeg meerdere (auto) ongelukken. De laatste twee zat ik in een stilstaande auto en werd er met volle vaart achterin gereden. Met als gevolg beide keren een diagnose Whiplash. Ze zeiden dat mijn cellen kapot waren en nooit meer zouden herstellen.
De artsen zeiden dat ik er maar mee moest leren leven…
Na het laatste ongeluk in 2018 viel steeds meer weg. Met alles wat ik in mij had probeerde ik vol te houden, maar het was een verloren strijd. Uiteindelijk kon ik niets meer. Alles wie ik dacht te zijn, viel compleet weg. Ik kwam erachter dat niets vanzelfsprekend is in het leven en alles wat ooit ‘normaal’ leek werd nu een verlangen. Ik kon niet meer zorgen voor anderen, er moest nu voor mij gezorgd worden. De pijn was intens. Mijn brein en lichaam functioneerde niet meer. Ik hield eten niet meer binnen, ik kon geen licht en geluid verdagen, geen gesprekken meer voeren. Zou ik ooit nog normaal een dag door kunnen komen? Zou ik ooit nog kunnen werken? Naar een feestje kunnen? Mama kunnen zijn?
Ik moest mezelf eerst volledig verliezen, om mezelf te vinden.
Terwijl ik daar lag in het donker, met die intense pijn, besefte ik: Je hebt ALTIJD een keuze. Waar kon ik uit kiezen? Weer een depressie, luisteren naar mijn suïcidale gedachten en eruit stappen? Of dit zien als een kans? Wilde ik mezelf opgeven? Nee. Een diep weten zei: je hebt dit niet voor niets ervaren. Je hebt niet je hele leven overleefd om nu op te geven. Om zo verder te moeten leven. Wat nou als dit de bedoeling is? Dus ik maakte een keuze en besloot dat ik van mezelf wilde gaan houden. Dat ik de verbinding met mezelf wilde herstellen. Ik keerde mijn binnenwereld in en ging mijn grootste angsten aan. Ik ging voelen, mezelf verbinden met het donker in mij, met de pijn, met de stilte. Naarmate de zelfliefde groeide, verminderde alle drang en dwang naar mijn destructieve gedrag en hoefde ik mezelf niet meer te verdoven.
Transformatie
De rups werd een vlinder
Het leven ging voor mij werken. Ik vloog helemaal naar Amerika voor een behandeling voor mensen met NAH ofwel niet-aangeboren hersenletsel. Vervolgens ging ik een intens revalidatie traject door, waarin mijn brein opnieuw leerde functioneren. Maar het belangrijkste: ik bleef verbinden met mijn innerlijke wereld. Mijn mindset, voeding, ademwerk, traumaheling, energiewerk, vergeving en activeerde het zelfhelend vermogen van mijn lichaam. Ik ging mezelf verbinden met iets dat groter is dan mijzelf… Mijn ogen werden geopend en ik besefte dat ik niet meer wilde kleuren binnen de aangeleerde lijnen. Het drong tot mij door dat er zoveel meer mogelijk is dan mij ooit is geleerd of verteld. Ik ging oneindige mogelijkheden zien en besefte dat ik vrij kon zijn. Dat ik geen gevangene hoefde te zijn van mijn verleden. Dat ik niet verminkt of gebroken ben voor altijd.
We don’t see things as they are…
we see things as we are
Ik besefte dat ik mijn kleurrijke vleugels kon spreiden en mezelf kon bevrijden.
Net als een lotusbloem ben ik uit het diepste van het donker gegroeid naar de persoon die ik nu ben. Ik herken zowel het donker als het licht in mezelf en leef steeds meer en meer vanuit liefde en vertrouwen, vrij in lichaam en geest. Omdat dit is wat ik iedereen gun ben ik gestart met de liefdevolle strijder podcast. Er kwamen stemmen omhoog die me wilde tegenhouden: durf ik mezelf echt uit te spreken? wat gaan anderen ervan vinden? Ik stelde mezelf de vraag: wat wil ik? wil ik mezelf blijven aanpassen? of wil ik gaan staan voor dat wat ik geloof, voor wie ik ben. Zodat ik vanuit mijn pure zelf anderen kan helpen en inspireren.
Ik maakte een belofte aan mijn innerlijke kind, om haar trouw te zijn. Dat kleine meisje in mij, wat ik zo lang heb ontkend. Ik zal haar nooit meer pijn doen. Ik omarm haar. Ze mag helemaal zijn, in alles wie ze is.
Ik kon er niet meer omheen, mijn missie vond mij
Door de NAH kon ik niet meer het werk doen wat ik deed. Het was een proces van acceptatie, rouw en loslaten. Toen ik volledig in het vertrouwen stapte en losliet kwamen er nieuwe dingen op mijn pad en ik voelde JA Ja Jaaaa! Ik kon en wilde niet meer om mijn sensitiviteit heen en ging opleidingen doen waaronder: Lichaamsgericht Energetisch Therapeut, hypnose, Body Remember Trauma Therapie & Trauma Release Breathwork, Lichaamsgericht Trauma Therapeut, Sjamanisme & Mystiek en Systemisch werk ofwel (familie) opstellingen. Ik had altijd al interesse in het onderbewuste en trauma. Ik wilde mensen en hun gedrag begrijpen op diepere lagen. Nu kan ik holistisch naar trauma kijken en doen waarvoor ik hier op aarde ben: vanuit licht en liefde intuïtief helen door middel van echt contact. Niet vanuit protocollen, maar volledig afgestemd op de ander. Echt in verbinding zijn en het lichaam van de ander helpen om te reguleren en te helen. Meer hierover deel ik op de pagina’s: ‘trajecten en retreats’.
Je kunt iemand maar zo diep meenemen als je zelf bent geweest
Ik zou nooit de persoon kunnen zijn die ik nu ben als ik dit niet zou hebben ervaren. Ik zou nooit kunnen doen waarvoor ik hier op aarde ben als ik hier niet eerst zelf doorheen zou zijn gegaan. Ik weet nu; hoe diep je ook zit, hoe uitzichtloos het ook lijkt, hoeveel pijn je ook hebt… Er is altijd een weg. Het is de weg naar binnen. En ik kan nu anderen helpen, om ook weer terug in verbinding te komen met jezelf. Om te helen en te genezen. Te leven vanuit liefde en vertrouwen. Om jou te herinneren aan alles wat al die tijd al in jouw aanwezig is: het licht en de liefde die jij in je kern bent.
Dat is waarom ik hier ben
Dat is waarom ik doe wat ik doe
Vanuit mijn liefdevolle, pure zijn.
Sandy, de liefdevolle strijder